Nie-całkiem rozdział

Moi kochani, jako że opisywana przeze mnie historia w żaden sposób nie zmienia przebiegu meczu quidittcha, a przepisywanie oryginału z drobnymi zmianami uważam za pozbawione większego sensu, postanowiłam zamiast tego zaspokoić ciekawość  was wszystkich i opisać scenę, ktòra miała miejsce na krótko przed wydarzeniami z poprzedniego rozdziału.

Narratork: Julietta Amaranta Black, de domo Sequntioni

- Powiedz chociaż - Amy nachyliła się ku mnie ciekawie. - Poznałabym go czy nie?
Pokręciłam głową z uśmiechem, wspominając roześmianą twarz i błyszczące oczy mojego Łapy, kiedy widziałam go ostatni raz. Jego słowa "Tylko nie każ mi czekać zbyt długo" wciąż pobrzmiewały mi w mózgu.
- Za nic. - odpowiedziałam, z żalem odrywając się od wspomnień minionych tygodni. - Zmężniał, przybrał na wadze, opalił się...Wygląda prawie tak, jak dawniej.
Moja najlepsza przyjaciółka przygryzła wargę z namysłem.
- Skoro wygląda tak, jak dawniej, to raczej bym go poznała. - stwierdziła. - Bo takim wolę go zapamiętać. Uśmiechnięty. Przystojny. Zakochany. Jak na waszym weselu.
- Weź przestań. - powiedziałam, jako że swojego wesela wolałam wbrew pozorom nie pamiętać. - A przystojny to on dalej jest, tak jak zawsze był i będzie.
- No oczywiście. - przyfaknęła skwapliwie, dobrze wiedząc, że w tej kwestii dyskusje ze mną nie mają sensu. - A nie masz już żalu, wiesz, za tamto wtedy?
- No coś ty. - powiedziałam, a w moim głosie zabrzmiała nutka oburzenia. - Teraz wiem, że to w dużej mierze moja wina. Nie dałam mu wsparcia, kiedy najbardziej go potrzebował. Byłam okropną egoistką.
Amy uśmiechnęła się.
- Właśnie to starałam się dać ci do zrozumienia przez te wszystkie lata.
Milczałyśmy przez chwilę, każda pogrążona we własnych myślach. Aż w końcu zadała mi TO niebezpieczne pytanie:
- Powiesz mi przynajmniej, na którym kontynencie się bawiłaś, kiedy dziewczynki nudziły się u kuzyna?
Odsunęłam się od niej.
- Nie mogę, obiecałam...
- No weeż przecież ja nie wygadam! Nie ufasz mi?
W końcu się przemogłam. Pochyliłam się i wyszeptałam jej do ucha :
- Ameryka Północna.
- A dokładniej?
- Morze Karaibskje.
Cicho zagwizdała.
- Zaszaleliście! A wie że jesteś  tutaj, z nami?
Roześmiałam się.
- No  coś ty! zabiłby mnie. A niemało wysiłku  włożył w to, żeby przekonać Katherine, że nie jest mordercą.
Amy nie uśmiechnęła się.
- Wciąż jest zazdrosny?
Spojrzałam w górę, na szarzejące niebo.
- Lepiej zróbmy coś do jedzenia. - powiedziałam. - Tony i Daisy wkrótce się obudzą.