Rozdział 29

Katherine patrzyła z rozbawieniem, jak pan Weasley usiłuje rozpalić ognisko. Jako że sikał z podniecenia za każdym razem, kiedy na końcu zapałki pojawiał się (zgasający po chwili) płomień, nie udało mu się jeszcze osiągnąć zamierzonego rezultatu.
- Proszę mi pozwolić. - powiedziała w końcu uprzejmie.

 Gdy Harry, Hermiona i bliźniaczki zostali wysłani po wodę, sootkall masę znajomych - między innymi Cho  Chang i Aarona Laundauna który, zauważywszy Katie, włożył sobie wiadro na głowę. W którymś momencie na ustach Katherine zagościł promienny uśmiech. Harry podążył wzrokiem za jej spojrzeniem. 
Przed pobliskim namiotem siedziała Julie Black, w otoczeniu czworga jasnowłisych ludzi, dwojga dorosłych i dwójki dzieci. Machała gorączkowo do córek.
Gdy Harry podszedł bliżej, stwierdziłi, że w ogóle się nie zmieniła: czarne włosy, opalenizna, biała bluzka i czarna miniówka. Jedynym widocznym defektem, który starała się skrzętnie ukryć makijażem, były ledwie już widoczne bruzdy pod oczami - znak wieloletniego cierpienia. Wyglądała jednak o wiele zdrowiej, niż kiedy Harry widział ją po raz ostatni i nietrudno było domyślić się, co jest przyczyną takiego stanu rzeczy.
- Czołem. - powitała ich wszystkich. - Macie pozdrowienia od Syriusza.
Harry podziękował z uśmiechem i przyjrzał reszcie towarzystwa.
Siedząca na lewo od Julie kobieta, ktòra bąknęła cichym głosem, że nazywa się  Amy Turttle, miała niebieskie oczy i miłą twarz. Nosiła dżinsową kurtkę i trampki.
Jej mąż przedstawił się jako Thomas Turttle i okazało się, że mimo bycia czystej krwi czarodziejem jest lekarzem ogólnym medycyny mugolskiej. Miał krótkie, platynowe włosy i niebieskoszare oczy. 
Chłopiec, który okazał się ich synem, był bardzo podobny do swoich rodziców i wyglądał na jakieś dziesięć, jedenaście lat. Młodsza od niego dziew-zynka miała warkocz pleciony wokół głowy i była kopią swojej matki.
- Idę w tym roku do Hogwartu. - powiiedział chłopiec z wyraźną dumą w głosie. - A Daisy za rok, hahahaha!
- Tony, nie dokuczaj siostrze. - skarciła go matka, bo dziewczynka spuściła wzrok, a w oczach zakręciły jej się łzy.
- Inaczej będziesz śpiewał, kiedy dojdziesz do egzaminów, młody. - wtrąciła z lekkim uśmiechem Katherine.
- Ach, prawda, wy w tym roku macie egzaminy, tak? - zapytała Amy.
- Nie, w przyszłym, ciociu. - poprawiła ją dziewczyna. - Teraz będziemy w czwartej klasie.
Po przypomnieniu Katie, że w wakacje nie powinno się rozmawiać o szkole, dialog zszedł na quidittcha.
- Irlandia ma dobrych ścigających. - powiedziała Amy tonem człowieka, który wie o czym mówi.- Choć z drugiej strony Bułgarzy mają Kr
uma...co o tym myślisz, Julie?
- A czy ja się na tym znam? - mruknęła ciemnowłosa kobieta, wywracając oczami. Amy parsknęła śmiechem.
- Ależ oczywiście, że się nie znasz. Przecież kiedy miałaś osiem lat, to wcale nie grałaś z Supremes z Barcelony, w wieku szesnastu nie wzięła cię reprezentacja narodowa Hiszpanii, a pewnego triku nie nazywa się do dziś chwutem-  Julietty.
Katherine szczęka opadła.
- Mama grała zawodowo w quidittcha? - wyjąkała.
- A grała, grała..- odpowiedziała Julie, orzypatrując się gorliwie swoim paznokciom. - Byłam najmmłodszym graczem w historii tego sportu, a powołanie mnie do narodowej drużyny Hiszpanii w ogóle zszokowało opinię publiczną. Moja kariera trwała krótko,ale jestem pewna, że dobrze mnie zapamiętali.
- A czemu mama przestała?
- Hm, niech pomyślę. : Julie zmarszczyła brwi w hdawanym zamyśleniu. - Bk wyszłam za mąż, zaszłam w ciążę, a kiedy wasz ojciec trafił do Azkabanu, to jużw ogóle nie miałan głowy do sportu.
- A na czym polega chwyt Julietty? - zapytał Harry, który dotąd nie słyszał o czymś takim.
- Na tym, że łapiesz znicza nogami. - odpowiedziała prosto. - A skoro chcecie ode mnie autorytatywnej opinii, to mój trener zawsze powtarzał, że licy się cała drużyna i jej zdolność do współpracy i ja się z tym zgadzam.
Dała się wyciągnąć ba herbatę do ich namiotu. Gdy przyszedł pan Crouch, sprawiała wrażenie, jakby z trudem panowała nad sobą. A wieczorem wszyscy z ekscytacj w sercach ruszyli w kierunku stadionu.b