Rozdział 33

Katherine siedziała przy oknie, patrząc pustym wzrokiem na zacinający deszcz. Gdy weszli, nawet się nie odwróciła. Natomiast Katie, siedząca obok, swoim zwyczajem zerknęła na Harry'ego spode łba.
- Cześć, co w domu? - zapytał chłopak.
- Mama ciągle się trzęsie i łyka tabletki uspokajające. - odpowiedziała Katherine martwym głosem. - A wczoraj kłóciła się z ojcem o trzeciej w nocy...Chyba rozmawiali przez kominek. 
- A o co poszło?
- Nie wiem, ja słyszałam tylko urywek, a mama za nic nie chce powiedzieć, o co chodzi - tu zaczęła naśladować cichy, błagalny, nabrzmiały przerażeniem głos swojej matki. - "Syriusz, proszę...Łapa, błagam cię, nie rób tego...ja nie przeżyję, jeśli coś ci się stanie...Syriusz!"
- A mnie się wydaje, że usłyszałam też "Harry" - powiedziała Katie niebezpiecznie niskim głosem, patrząc na wzmiankowanego z uniesionymi brwiami. - Czyżbyśmy o czymś nie wiedziały?
Chłopak zastanawiał się, czy powiedzieć jej, że napisał do Syriusza, ale wszystko - od oczu przypominających chmury burzowe do ukrytej w kieszeni dziewczyny różdżki - skutecznie mu to odradzało. 
Właśnie otwierał usta by jakoś się wykręcić, gdy usłyszał znajomy kpiący głos:
- ...Ojciec poważnie się zastanawiał, czy nie posłać mnie do Durmstrangu, zna tam dyrektora, a wiecie, co myśli o naszym...tylko matka nie chciała się zgodzić, żebym był tak daleko od domu...ojciec mówi, że mają tam o wiele zdrowszy stosunek do czarnej magii...tam się jej NAUCZA, a nie tylko pokazuje, jak się przed nią bronić...
Katherine z zaciętą miną zatrzasnęła drzwi przedziału.
- Palant. - mruknęła.
- Gdyby chodził do Durmstrangu, nie musielibyśmy się z nim użerać. - dodała Hermiona. 
- Ja tam się cieszę, że jednak jest z nami. - odparła Katie, rozpierając się wygodniej i lekko uśmiechając. - Przynajmniej jest kogo tresować. Ale będę musiała wznowić swoje wysiłki, przez wakacje chyba trochę się zbiesił....
- A gdzie tak w ogóle jest Durmstrang? - zapytał Ron.
Hermiona rzuciła mu zdziwione spojrzenie 
- Tego przecież nikt nie wie.
- Jak to? 
- Między szkołami magii od dawna trwa zacięta rywalizacja. - powiedziała rzeczowym tonem. - Ukrywają i zmieniają swoje położenie, żeby nikt nie wykradł ich sekretów. 
Harry spojrzał na Katherine ze zdumieniem.
- Wiedziałaś, że są inne szkoły magii?
- Oczywiście. - odparła takim tonem, jakby uważała go za wyjątkowego idiotę. - Całe kuzynostwo mamy, czyli przeszło trzydzieści osób z mojej rodziny kończyło Magiczny Uniwersytet Magiapoder... mama też miała tam iść, ale się postawiła...a wujek Tom wbrew pozorom nie kończył Hogwartu, tylko kształcił się w Grecji.
- Magiapoder? - zainteresowała się Hermiona. - Ta szkoła w Hiszpanii? Kładą tam duży nacisk na pojedynki, prawda?
- Tja. - powiedziała Katherine, nie wiadomo dlaczego krzywiąc się z niesmakiem. - Tę szkołę założył jakiś przodek mamy...bodajże o imieniu Venceslas...a z tego co wiem, tamta gałąź mojej rodziny zawsze uważała za priorytet umiejętność obrony przed drugim człowiekiem...na wypadek gdyby zechciał odebrać nam władzę.
- Skąd ty to wszystko wiesz? - zapytał zdumiony Harry. 
- Powiedzieli mi. - odparła dziewczyna, przypatrując się gorliwie swoim paznokciom.
Już miał na końcu języka kolejne pytanie, kiedy do przedziału wszedł Aaron :Laundaun i od progu zaczął rozbierać Katie wzrokiem. 
- Cześć, ślicznotko. - powiedział na powitanie.
- Cześć, przystojniaku. - odpowiedziała, co było jak na nią dość dziwne, a jeszcze dziwniejsze było to, że pozwoliła Aaronowi usiąść obok siebie. mało tego - w pewnym momencie poprawiła się na siedzeniu, żeby otrzeć się o jego uda.
Katherine wybałuszyła oczy, a zaraz potem uniosła dłoń do warg, żeby skryć uśmiech.
W pewnym momencie do przedziału wtargnął Malfoy.
- Ciebie tu nikt nie zapraszał. - powiedziała natychmiast Katie, zdejmując dłon z ramienia Aarona i sięgając po różdżkę.
- Nie tak ostro Black, oszczedzaj oddech... chyba, że chcesz paść trupem, kiedy staniesz z tym oko w oko.
- O czym ty mówisz, ty nabrylantynowany szczurzy móżdżku? - zapytała Katherine, zaciskając lekko zęby i również sięgając po różdżkę.
- Właśnie, dołączę się - o czym ty mówisz? - dodał Ron. (Z ruchu warg dziewczyny dało się odczytać coś w stylu "Nie popieraj mnie, ty pierdoło!")
- Wy naprawdę o niczym nie wiecie? - zapytał Malfoy z tym swoim drwiącym uśmieszkiem. - Kto jak kto, ale ty powinieneś wiedzieć, Weasley....Powinieneś być wyczulony na każdą okazję do zarobienia choćby galeona...Twoją matkę byłoby w końcu stać na coś w jej rozmiarze. Wszyscy wstali.Katie podeszła do Malfoya. Po jej ustach błąkał się ten sam drapieżny uśmiech, co w lesie.
- Niczego się nie nauczyłeś, prawda? - zapytała cichym, spokojnym głosem. - Nie nauczyłeś się, że czasem lepiej trzymać język za zębami, zwłaszcza w mojej obecności...Chyba będę musiała zastosować bardziej radykalne metody, żeby cię tego nauczyć... 
Podeszła do niego, jak zwykle ignorując Crabbe'a i Goyle'a, a potem chwyciła go za włosy i zmusiła do zgięcia się wpół. Następnie, oblizując lekko wargi, z całej siły trzasnęła go kolanem w brzuch.
Malfoy zaskomlał. Wyprostował się i wszyscy zobaczyli, że ma plamę na spodniach. Nietrudno było domyślić się, co jest jej źródłem.
Katie ryknęła śmiechem. opadła na siedzenie obok Aarona i zaczęła się trząść i łzawić, tłukąc ręką w puste siedzenie obok siostry.
- Król Dupków zlał się w spodnie! - zawołała. - No nie mogę! Co, królu we własnym zamku, kranika się nie zakręciło?
Malfoy miał na twarzy wściekle czerwony rumieniec. I już się nie uśmiechał. Oczy błyszczały mu upokorzeniem.
- Pożałujesz tego! - wrzeszczał, kiedy skulony opuszczał ich przedział, starając się zasłonić plamę w kroku.. - Nie puszczę ci tego płazem, zobaczysz! Jeszcze ci zo to odpłacę, poczekaj tylko!
- Czekam od  roku. - odpowiedziała, zatrzaskując drzwi.