Rozdział 14

Pyszczki moje kochane, wróciłam, natchniona i pełna energii. Jest tylko jedno małe ale - nie widzę tu żadnych komentarzy! Bardzo mi zależy na waszych opiniach, dlatego dodam kolejną notkę tylko wtedy, jeśli pod tą będą minimum trzy. A jeśli nie, to gdzieś  na tyn globie zapłacze panda!

Naprawdę, komentujcie!

Marta

**********************

Oczy wszystkich zwróciły się na Katherine, która zagryzła wargi i uparcie wpatrywała się w ścianę.

Jej siostra wyglądała, jakby trafił ją przysłowiowy szlag. Wytrzeszczyła oczy, szczęka jej opadła, a drobne krople potu pokryły całe czoło.

- Panno Black. - odezwała się w końcu profesor McGonagall - Czy to prawda?

- Myśli pani, że gdyby tak było, tobym się przyznała? - odparła prowokująco. Harry patrzył na nią. Stała tam, wyniosła i dumna, z twarzą z kamienia i rękami na piersi. Nie próbująca nawet zaprzeczyć, że przed chwilą ucinała sobie pogawędki z psychopatycznym mordercą. Na tej masce było jednak widać pewne rysy. Dało się zobaczyć niechęć i frustrację na pozornie spokojnej twarzy. Oraz złość i irytację. Tak, to na pewno.

- Zamknij się! Zamknij się, idiotko! - warknęła Katie, gdy odzyskała zdolność mówienia. Profesorka transmutacji nie zwróciła na to uwagi, a gdy przemówiła, głos miała zaskakująco łagodny.

- Dziewczyno, nie bądź głupiutka. Przecież tu chodzi o twoje bezpieczeństwo...

Harry nigdy wcześniej nie widział jej tak zbulwersowanej. Pobladła, na jej policzkach pojawiły się rumieńce, a oczy pojaśniały.
- "Bezpieczeństwo"? Bezpieczeństwo? A kim pani jest, żeby decydować, co jest dla mnie bezpieczne? Ja tak naprawdę nigdy nie będę bezpieczna, chyba że w grobie! 
Profesor McGonagall zacisnęła usta w bardzo cienką linię.
- Panno Black, no jak ty się odzywasz? Masz u mnie szlaban!
- No i dobrze! Gwiżdżę na to! Szkoda, że Black jest już daleko stąd, bo inaczej po podrzynał by wam gardła!
- Zaraz, zaraz. - odezwała się arbitralnie Katie, jakby chcąc zapobiec dalszym kłótniom i bawiąc się w adwokata. - Black. No właśnie. Twierdzisz, że moja siostra z nim rozmawiała. To dość poważne oskarżenie. A o czym z nim rozmawiała według ciebie? - spytała Rona.
- Najpierw odchrząknęła, a potem, kiedy już na nią spojrzał, powiedziała: "No, no, ładne rzeczy. Nie wiem, w co ty pogrywasz,, ale mnie w to nie wciągaj". - odpowiedział natychmiast rudzielec.
Cisza była przejmująca. Rozległ się tylko trzask, gdy dłoń Katie wylądowała na woskowatym policzku Katherine. Później zagniewana dziewczyna potrząsnęła głową i ciskając oczami pioruny wyszła przez dziurę w portrecie. 
Nikt nie próbował jej powstrzymać.

************************

Gdy pewnego wieczoru Harry wracał z wizyty u Hagrida, usłyszał czyjeś kroki i trzask łamanych gałązek. 

- Kto tu jest? - zapytał, wyjmując różdżkę spod peleryny.

Żadnej odpowiedzi.

- Expeliarmus! 

- Ej!

Natychmiast rozpoznał ten intonowany głos. Usłyszał odgłos różdżki upadającej na ściółkę.

- Myślisz, że jak się ukrywasz pod pelerynką, to się nie skapnę, że mnie szpiegujesz?

- Wcale cię nie szpieguję. - obruszył się Harry. - Masz manię prześladowczą?

- Każdy jest w jakiś sposób szalony. - odparła Katie. - A ja mam święte prawo mieć manię prześladowczą po tym, co przeszłam.

- A cóż takiego przeszłaś? - Harry ściągnął pelerynę i uniósł brwi.

- Moja sprawa! - warknęła.

- Co tu robisz?

- Widzisz, znowu zaczynasz.

- Powiesz mi czy nie?

- To samo co ty. - stwierdziła. - Byłam odwiedzić Hagrida.

- Po co?

- Żeby pocieszyć Dziobka. Markotnieje ostatnio.

- Nie wierzę ci za grosz.

- No i dobrze, możesz nie wierzyć.

- Wredna z ciebie dziewczyna.

- Dzięki za komplement.

Harry odwrócił się i odszedł, nakładając pelerynę-niewidkę. Gdy obejrzał się ostatni raz, zobaczył jak jej duże oczy, odbijające światło księżyca przepatrują rozmaite krzaki, a wargi układają się w słowo: tato.