Rozdział 19

Katie wrzasnęła. Katherine cofnęła się pod ścianę, Black zbladł jeszcze bardziej, a Julie warknęła.
- Znalazłem to pod Wierzbą Bijącą. - powiedział Snape, rzucając pelerynę-niewidkę na podłogę. - Bardzo przydatne, Potter, dzięki...
Harry zacisnął zęby.
- Tak myślałem, że was tu wszystkich znajdę. Ty - spojrzał na Lupina. - Oczywiście pomagasz swojemu staremu druhowi, jak to konsekwentnie czyniłeś przez cały rok. Ty - odwrócił się do Julie. - jak zwykle nie wytrzymasz pięciu minut bez swojego kochasia. A te dwie małe idiotki, które miałaś nieszczęście wydać na świat, naturalnie nie mogły się powstrzymać, by nie uściskać swojego ukochanego ojczulka. Jakie to...wzruszające.
Katherine wydała z siebie taki odgłos, jakby powstrzymywała się od śmiechu, gdy usłyszała o "ukochanym ojczulku". Katie dała jej dyskretnego kuksańca.
- Zemsta to bardzo słodka rzecz. - powiedział Snape do Blacka. - Och, od jak dawna śniłem na jawie o tym, by być tym, który cię schwyta...
- Znowu padłeś ofiarą dowcipu, Severusie. - próbował się tłumaczyć Lupin. - Wszystko jest czym innym, niż myślisz.
- W Azkabanie przybędzie dziś dwóch nowych więźniów. - ciągnął Snape, a w jego małych czarnych oczach płonęło szaleństwo. - Chociaż kto wie...może to nie będzie konieczne...może wszystko da się załatwić na miejscu...
Katherine  wystąpiła krok do przodu.
- Ale to jest...
Snape nie dał jej dokończyć.
- Impeddimenta.
Dziewczyna zesztywniała jak kołek i zwaliła się na podłogę. Leżąc na brzuchu chybotała się i dygotała, usiłując rozerwać niewidzialne więzy. Jej rodzice jednocześnie zazgrzytali zębami. 
- Ty głupcze. - powiedział cicho Lupin. - Uważasz, że za chłopięcy wybryk można wsadzić niewinnego człowieka do Azkabanu?
TRZASK. Z różdżki Snape'a wystrzeliły sznurki, które oplotły usta, nadgarstki i kostki u nóg Lupina, zwalając go na podłogę. Black ryknął z wściekłości i mimo silnego uścisku żony ruszył na mistrza eliksirów. Ten jednak wycelował różdżkę prosto między jego oczy.
- Daj mi powód. - powiedział dobitnie. - Daj mi powód, a zrobię to, przysięgam.
Black zamarł. Trudno było powiedzieć, która twarz wyrażała większą nienawiść..
- Dość tego. Idziemy. Wszyscy. - zarządził Snape, odwracając się do drzwi. - Dementorzy bardzo się za tobą stęsknili, Black. Do tego stopnia, że aż cię ucałują na powitanie...
Resztka koloru, jaka pojawiła się na twarzy zbiega, odkąd zobaczył żonę w ludzkiej postaci, odeszła w zapomnienie.
- Nie sądzę.
W drzwiach stanął Aaron Laundaun. Różdżkę miał wyciągniętą i wycelowaną w Snape'a.
- Nikt nie będzie nikogo całować. Chyba, że ty będziesz chciała. - spojrzał na Katie z błyskiem w oku.
- Chyba śnisz. - warknęła.
- Możliwe. Bo jeżeli już, to tylko o tobie, moja piękna...
- Zamknij się.
Snape nie zwrócił uwagi na tę wymianę zdań. Patrzył na Aarona.
- Laundaun, zawsze wiedziałem, że jesteś kretynem. Ale żeby pakować się w sprawę, o której nie ma się zielonego pojęcia na rzecz takiej pustej, głupiej, zakłamanej dziewczyny jak Black...
- Zamknij się, ty stary, zużyty wyciorze z nietoperza!
- Coś ty do mnie powiedział?!
- To, co słyszałeś! A może krew zatkała ci uszy od tego wiszenia do góry nogami?
- Jak śmiesz! Za takie odzywki możesz zostać wyrzucony ze szkoły!
- A za grożenie możesz zostać wyrzucony z jaskini! I gdzie się wtedy podziejesz?
Snape wyciągnął różdżkę. Jednak zanim zdążył cokolwiek zrobić, Harry, Ron, Hermiona i Julie krzyknęli jednocześnie "Expeliarmus!". 
Snape uniósł się o kilka cali nad podłogę i rąbnął całym ciężarem w ścianę.
Katie wyszczerzyła zęby do Aarona. 
- Wow, to było niezłe.
- Dzięki. I pamiętaj: jak ktoś cię jeszcze kiedyś obrazi, zgłoś się do mnie. Tak go zwymyślam, że zapomni, jak się nazywa.
Tymczasem zaklęcie unieruchamiające przestało działać i Katherine wstała.
- Dzięki. A od kiedy wiesz o moim, khm, khm, rodowodzie?
- Od dawna. Katie wie od kiedy, prawda? - spojrzał na dziewczynę, którą kochał, z niewinnym uśmiechem.
Katie zaczerwieniła się, jak burak i ukryła twarz w dłoniach. Tymczasem Black rozwiązał Lupina.
- Dzięki, Harry.
Hermiona patrzyła z przerażeniem na nieprzytomnego Snape'a. 
- Przecież to jest nauczyciel! A my...o matko.
- Spokojnie, żyje. - stwierdził nauczyciel OPCMu, pochylając się nad nim i badając mu puls (Szkoda - mruknęła Katherine). Teraz przy tłustowłosym profesorze ukląkł i Aaron.
- Panie psorze, myśli pan, że jak jest nieprzytomny, to można zmodyfikować mu pamięć?
Lupin zmarszczył czoło. 
- Chyba można. A dlaczego pytasz?
- Wolałbym, żeby nie pamiętał tych moich odzywek. - wyjaśnił. - Rodzice by mnie ukrzyżowali, gdyby się dowiedzieli. 
Wycelował różdżką w Snape'a i mruknął "Obliviate!".
- No a teraz, panie Black. - powiedział dziarsko, siadając na podłodze. - Wysłuchajmy pańskiej pasjonującej opowieści.